Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/202

 — Czerwoną i niezbyt dużą.
 Teniczka wyprostowała się.
 — Weźcie tę, rzekła; ale natychmiast cofnęła wyciągniętą rękę i zaciąwszy wargi, spojrzała na drzwi altanki, poczem nadstawiła ucha.
 — Co to? spytał Bazarow. — Mikołaj Piotrowicz?
 — Nie... Wyjechał w pole... zresztą ja się jego nie boję... ale oto Paweł Piotrowicz... Zdawało mi się...
 — Co?
 — Zdawało mi się, że oni tu chodzą. Nie... niema nikogo. Weźcie.
 Teniczka oddała różę.
 — Dlaczego wy boicie się Pawła Piotrowicza?
 — Oni mię przestraszają. Mówić — nie mówią, ale tak patrzą jakoś. I wy przecież go nie lubicie. Czy pamiętacie, jakeście się z nim zawsze sprzeczali. Ja bo tam nie wiem, o co wam chodzi, ale widzę, że bierzecie go dzielnie w obroty i tak nim kręcicie...
 Teniczka zrobiła gest, który miał okazywać, w jaki to sposób Bazarow kręci Pawłem Piotrowiczem.
 Bazarow uśmiechnął się.
 — A gdyby on też zaczął mnie zwyciężać, zapytał, czy ujęlibyście się za mną?
 — Gdzież tam ja miałabym się za wami ujmować? Ale nie, z wami trudno sobie dać radę.
 — Tak myślicie? a ja znam rękę, która, jeśli zechce, jednym palcem mnie pokona.
 — Cóż to za ręka?
 — Alboż wy nie wiecie? powąchajcie tylko, jak prześlicznie pachnie róża, którąście mi dali.
 Teniczka wyciągnęła szyję i przybliżyła twarz do kwiatu... chusteczka zsunęła się jej z głowy na ra-