Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/207

 — Być może. Zgodzicie się jednak, że to nieprzyjemnie być podejrzanym o zabójstwo.
 — Zgadzam się, ale jest środek uniknięcia tych przykrych podejrzeń. Nie będziemy mieli sekundantów, ale możemy mieć świadka.
 — Kogo mianowicie? — raczcie powiedzieć.
 — Piotra naprzykład.
 — Jakiego Piotra?
 — Kamerdynera waszego brata. Jest to człowiek stojący na wysokości współczesnej cywilizacji i spełni swoją rolę tak, jak ona powinna być spełniona w podobnym wypadku z całem comme il faut.
 — Zdaje mi się, że pan żartuje.
 — Bynajmniej. Zastanowiwszy się nad moją propozycją, przyznacie, że jest bardzo rozsądna i prosta. Szydło z worka wyjdzie i tak, a co do Piotra, to ja biorę na siebie przygotować go, jak się należy i sprowadzić na plac boju.
 — Nie przestajecie żartować, — odezwał się Paweł Piotrowicz, wstając z krzesła. — Ale po uprzejmej gotowości, jakąście okazali, nie mam prawa mieć do was pretensji... Wszystko tedy ułożone... Ale, ale, nie macie pistoletów?
 — Skąd je mam mieć? Nie jestem wojskowy.
 — W takim razie ofiaruję wam moje własne. Możecie być przekonani, że już od pięciu lat z nich nie strzelałem.
 — Jest to wiadomość bardzo pocieszająca.
 Paweł Piotrowicz wziął za laskę...
 — Zatem, łaskawy panie, pozostaje mi tylko podziękować wam i pozostawić was zwykłym zajęciom. Mam zaszczyt pożegnać was.