Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/221

 — I nie zamienilibyście go na nikogo?
 — Na kogóż miałabym go zamienić?
 — Alboż niema na kogo? Ot chociażby na tego pana, który stąd wyjechał.
 Teniczka wstała.
 — Ach, Boże mój! za co wy mnie tak męczycie? co ja wam zrobiłam? jak to można mówić coś podobnego?...
 — Teniczka, — odezwał się smutnym głosem Paweł Piotrowicz, — przecież ja widziałem...
 — Coście widzieli?
 — A tam... w altance.
 Teniczka pokraśniała, jak wiśnia.
 — A jakaż moja w tem wina? wymówiła z trudnością.
 Paweł Piotrowicz podniósł się.
 — Nie jesteście winni? nie? ani trochę?
 — Ja kocham tylko jednego Mikołaja Piotrowicza na świecie i kochać będę na wieki! — odezwała się z niezwykłą siłą Teniczka, tłumiąc gwałtem, dławiące ją łkanie, — a to, coście wy widzieli, mogę wyznać na strasznym sądzie, że się nie stało z mojej winy i wolę skonać w tej chwili, niż żeby ktokolwiek miał mnie podejrzywać, że ja mojego dobroczyńcę Mikołaja Piotrowicza... Ale tu zabrakło jej głosu i równocześnie poczuła, że Paweł Piotrowicz schwycił ją za rękę i mocno uścisnął... Spojrzała na niego i skamieniała. Był jeszcze bledszy niż przedtem, wzrok mu się iskrzył i co dziwniejsza, ciężka łza spłynęła po jego licu.
 — Teniczka! — wyrzekł jakimś dziwnym szeptem, — kochaj ty, kochaj mego brata! on taki dobry, poczciwy człowiek! Nie zdradzaj go dla nikogo na