Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/227

 Katja nic nie odpowiedziała.
 — Wiem, — ciągnął dalej Arkadjusz, — że on nigdy wam się nie podobał.
 — Nie mogę wydawać o nim sądu.
 — Czy wiecie co, Katarzyno Siegiejewno? za każdym razem, gdy słyszę tę odpowiedź, nie wierzę jej. Niema takiego człowieka, o którym każdy z nas niemógłby wydać swojego sądu. Jest to poprostu wymówka.
 — Przyznam się, że on... nie powiem, żeby mi się nie podobał, ale czuję, że jest to człowiek dla mnie obcy... I wy nawet jesteście w gruncie rzeczy obcy dla niego.
 — A to dlaczego?
 — Jak wam to powiedzieć?... On jest dziki, a my oboje, wy i ja, jesteśmy oswojeni.
 — I ja oswojony?
 Katja potwierdzająco poruszyła głową; Arkadjusz zaczesał sobie włosy za ucho.
 — Czy wiecie, że to, coście powiedzieli, jest pod pewnym względem obelgą?
 — Czyżbyście chcieli być dzikim?
 — Dzikim nie, ale silnym, energicznym.
 — Tego nie trzeba chcieć... Oto wasz przyjaciel, naprzykład, może i nie chce tego, a jednak ma to sam w sobie.
 — Hm! więc wy utrzymujecie, że on miał wielki wpływ na Annę Siergiejewnę?
 — Tak jest. Ale nad nią nikt długo zapanować nie potrafi, — dodała Katja półgłosem.
 — Dlaczego tak sądzicie?
 — Dlatego, że ona jest bardzo dumna... nie to chciałam powiedzieć... ale, że bardzo ceni swoją niezależność.