Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/228

 — Któż jej nie ceni? — spytał Arkadjusz, a sam pomyślał: „Co po niej?“
 „Co po niej?“ przyszło na myśl i Katji.
 Młody człowiek uśmiechnął się i zbliżywszy się trochę do Katji, szepnął:
 — Wyznajcie, że się jej boicie trochę.
 — Kogo?
 — Jej, — znacząco powtórzył Arkadjusz.
 — A wy? — z kolei zapytała Katja.
 — I... ja; uważajcie, że powiedziałem: i ja.
 Katja pogroziła mu palcem.
 — To mnie dziwi, — rzekła; — siostra nigdy nie była tak uprzejma dla was, jak właśnie teraz, daleko bardziej niż za pierwszym przyjazdem.
 — Czy tak?
 — A wy nie zauważyliście tego? was to nie cieszy?
 Arkadjusz się zamyślił.
 — Czemże zasłużyć mogłem na życzliwość Anny Siergiejewny... czy nie tem czasem, iż jej przywiozłem listy waszej matki?
 — I tem i jeszcze dla innych przyczyn, których nie wymienię.
 — A to dlaczego?
 — Nie wymienię.
 — O! ja wiem: jesteście bardzo uparci.
 — Jestem uparta.
 — I macie ostry zmysł spostrzegawczy.
 Katja popatrzyła z boku na Arkadjusza.
 — Może was to gniewa? O czem myślicie?
 — Myślę o tem, skąd mogliście nabyć tej spostrzegawczości, którą w istocie w sobie macie. Jesteście tak trwożliwi, niedowierzający, od wszystkich stronicie...