Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/254

 Bazarow się uśmiechnął.
 — A to ci ochota do praktyki!
 — Nie żartuj, proszę cię. Pokaż palec. Ranka niewielka, to prawda. Boli?
 — Przypalaj mocniej, nie bój się.
 Wasil Iwanowicz przerwał przypalanie.
 — Jak myślisz, Eugenjuszu, czy nie lepiejby było wypalić żelazem?
 — Wypadałoby to już wcześniej zrobić; a teraz, prawdę mówiąc, i lapis niepotrzebny. Jeżeli krew zakażona, to już wszystko za późno.
 — Jakto... późno... — zaledwie zdołał wymówić Wasil Iwanowicz.
 — Rozumie się! Od tej pory upłynęło przeszło cztery godziny.
 Wasil Iwanowicz jeszcze trochę przypalił rankę.
 — Alboż fizyk nie miał przy sobie kamienia piekielnego?
 — Nie miał.
 — Jakże to być może? Lekarz — i nie ma takiej rzeczy niezbędnej!.
 — Niechbyś zobaczył tylko jego lancety, — rzekł Bazarow i wyszedł z pokoju.
 Do samego wieczora i przez cały dzień następny, Wasil Iwanowicz, pod różnemi pozorami, wchodził co chwila do synowskiego pokoju, a chociaż nie wspominał nic o skaleczeniu i starał się nawet mówić o przedmiotach najobojętniejszych, jednakże tak trwożliwie patrzył synowi w oczy, że Bazarow stracił cierpliwość i zagroził mu wyjazdem z domu. Wasil Iwanowicz dał mu słowo, że będzie spokojny, tem więcej, że i Arina Własjewna, przed którą, naturalnie, nic nie powiedział, zaczynała go męczyć, dopytywać się, dla-