Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/28

ładną rękę o długich różowych paznokciach, której piękność podnosił jeszcze biały jak śnieg mankiet, dużym opalem zapięty, i podał ją synowcowi. Dopełniwszy takim sposobem na europejską modłę obowiązkowego shake hands, pocałował go potem trzy razy po rosyjsku, to znaczy, dotknął po trzykroć swojemi szerokiemi wąsami jego lica i wyrzekł:
 „Serdecznie cię pozdrawiam“.
 Mikołaj Piotrowicz przedstawił brata gościowi. Paweł złożył nieznajomemu pół-ukłon, twarz przybrał w pół-uśmiech, ale ręki nie podał, tylko włożył ją nazad do kieszeni.
 — Myślałem, że już nie przyjedziecie dzisiaj, odezwał się przyjemnym głosem, uprzejmie wyciągnął szyję, poczem kołysząc się z wdziękiem poruszył ramionami i pokazał piękne białe zęby. — Czy w drodze co zaszło?
 — Nic, odrzekł Arkadjusz, — tak opóźniliśmy się tylko trochę. Teraz zato jesteśmy głodni jak wilki. Niech tata nakaże Prokoficzowi pośpiech, natychmiast będę z powrotem.
 — Zaczekaj, — i ja pójdę z tobą, zawołał Bazarow, niespodziewanie zerwawszy się z sofy.
 Obydwaj młodzi wyszli.
 — Cóż to takiego? zapytał Piotrowicz.
 — Przyjaciel Arkadzia, bardzo inteligentny młody człowiek, jak mi mówił.
 — Zatrzyma się tu u nas?
 — Tak.
 — Ten kudłaty młokos?
 — No, tak.
 Paweł Piotrowicz zabębnił z cicha paznokciami po stole.