Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/37

śnięcie jego naperfumowanych wąsów na swych policzkach. Paweł Piotrowicz przysiadł się do stołu. Miał na sobie wykwintne ranne ubranie na modłę angielską, a mały fez zdobił mu tył głowy. Fez ten i krawat niedbale związany dokumentował swobodę życia wiejskiego; ale sztywnie wykrochmalony kołnierz przy jego, oczywista, nie białej koszuli, lecz ściśle wedle przepisów mody dla porannej toalety kolorowej w paski, ujmował ze zwykłą nieugiętością doskonale ogoloną brodę.
 — Gdzież jest twój nowy przyjaciel? — zapytał Arkadjusza.
 — Wyszedł już. Wstaje zazwyczaj bardzo wcześnie i wybiera się na jakąś ekskursję. Zwracam jednak uwagę raz na zawsze, że nie zachodzi potrzeba troszczyć się o niego: nie lubi żadnych formalności.
 — Tak, widać to po nim.
 Paweł Piotrowicz zaczął powoli chleb swój smarować masłem.
 — Czy pozostanie dłuższy czas u nas?
 — To zależy... Uda się stąd do swego ojca.
 — A gdzie mieszka jego ojciec?
 — W naszej gubernji, osiemdziesiąt stąd wiorst. Ma tam małą posiadłość. Był dawniej lekarzem pułkowym.
 — Ta ta, ta ta... to też ja wciąż siebie pytałem, gdzie już nazwisko to kiedyś słyszałem: Bazarow, Bazarow?... Nie przypominasz sobie, Mikołaju, że w dywizji naszego ojca służył niejaki doktor Bazarow?
 — Coś mi się tak majaczy...
 — Tak, sprawa jest w porządku. A więc ten doktor jest jego ojcem. Hm!
 Paweł Piotrowicz podkręcił sobie wąsa.