Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/55

 — A tak, firanki. To Mikołaj Piotrowicz dał je nam; ale one już dawno wiszą.
 — Prawda, jużem dawno nie był tu u was. Teraz mieszkacie tu bardzo pięknie.
 — Z łaski Mikołaja Piotrowicza.
 — Tutaj wam lepiej niż w poprzedniem mieszkaniu? — zapytał Paweł uprzejmie, ale bez najmniejszego uśmiechu.
 — Naturalnie, że o wiele lepiej.
 — Kto tam teraz mieszka na waszem miejscu?
 — Tam jest obecnie pralnia.
 — A!
 Paweł Piotrowicz umilkł. „Teraz odejdzie* — myślała Teniczka; tymczasem nie odchodził, a ona stała przed nim jak wryta, przebierając lekko palcami.
 — Dlaczego kazaliście wynieść swego małego? — przemówił Paweł nareszcie. — Ja lubię dzieci; pokażcie mi swoje.
 Teniczka oblała się rumieńcem wstydu i radości. Ona się bała Pawła Piotrowicza; toćże nigdy prawie z nią nie rozmawiał.
 — Duniasza! — zawołała: — przynieście Mitja (Teniczka do każdego w domu mówiła wy). — Albo lepiej zaczekajcie, trzeba go ubrać.
 Skierowała się ku drzwiom.
 — Ależ wszystko jedno, — zrobił uwagę Paweł.
 — Zaraz wrócę, — odparła Teniczka i szybko wyszła z pokoju.
 Paweł Piotrowicz został się sam i tym razem rozglądał się wokoło siebie ze szczególną uwagą. Niewielki i niski pokoik, w którym się znajdował, był bardzo czysty i wygodny. Rozlegał się w nim zapach świeżo umytej podłogi, rumianku i melisy.