Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/58

 — Tak, — mówił dalej, jak gdyby rozmawiając z sobą samym, — niezaprzeczone podobieństwo.
 Z uwagą, prawie z żalem, spojrzał znowu na młodą matkę.
 — To stryj, — powtórzyła drugi raz, ale teraz już szeptem.
 — A! Paweł! to ty tutaj? rozległ się nagle głos Mikołaja Piotrowicza.
 Paweł Piotrowicz, obrócił się skwapliwie i zmarszczył brwi; ale brat patrzył na niego tak wesoło, z taką wdzięcznością, że nie mógł nie odpowiedzieć mu uśmiechem.
 — Dzielnego masz chłopca, — odezwał się i spojrzał na zegarek; — ja tu zaszedłem z poleceniem kupna herbaty...
 I przybrawszy obojętny wyraz twarzy, Paweł Piotrowicz niezwłocznie wyszedł z pokoju.
 — Czy sam tu przyszedł? — zapytał Mikołaj Teniczki.
 — Sam; zapukał i wszedł.
 — A Arkadzio nie był u ciebie drugi raz?
 — Nie. Możeby lepiej było, żebym się przeniosła do oficyny?
 — A to dlaczego?
 — Sądzę, że takby wypadało na początek.
 — N... nie, — wymówił z zająknięciem się Kirsanow i potarł ręką czoło. — Trzeba było pierwej... Jak się masz, gołąbku, — dodał ożywiając się nagle, a przystąpiwszy bliżej do małego, pocałował go w policzek; potem schylił się trochę i przycisnął usta do ręki Teniczki, która odbijała śnieżną białością od czerwonej koszulki Mitja.
 — Mikołaj Piotrowicz! Cóż to znaczy? — szep-