Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/103

XV.

 — Coś ty zrobiła najlepszego, moja droga? — zapytała donia Ermelinda swojej synowicy.
 — Co zrobiłam? A coby ciocia zrobiła na mem miejscu! Każdy, kto ma trochę poczucia godności osobistej ,postąpiłby w podobny sposób. Chciał mnie kupić! Chciał mnie kupić!
 — Zauważ moje dziecko, że z dwojga złego lepiej jest już kupować kobietę, niż ją sprzedawać!
 — Mnie kupować? Mnie?
 — Ależ on nie miał tego przecież wcale na myśli. Zrobił to przez wspaniałomyślność... przez wielkość swojej duszy...
 — Nie interesuje się bohaterami, a tem bardziej aspirantami na bohaterów. Bohaterstwo dla kalkulacji nie jest bohaterstwem! Chciał mnie kupić... mnie, mnie? Zaręczam cioci, że mi drogo za to zapłaci. Zapłaci mi ten... ten...
 — Jaki znów ten?...
 — ...błazen egzaltowany! Patrzę na niego, jak na powietrze! Nie istnieje zupełnie dla mnie!
 — On wogóle zasadniczo nie istnieje!...
 — Co ty bredzisz, Eugenjo?
 — Sądzi więc ciocia. że ten typ...
 — Jaki typ?
 — Ach dobrze! Niech będzie „typ kanarkowy“. Czy ciocia myśli, że on ma coś we wnętrzu?
 — Ma wnętrzności!
 — Zaręczam cioci, że nawet wnętrzności nie ma! Jest pusty. Jest pusty, jak bańka mydlana, jak nadęty balon! Wvdaje mi się, że go widziałam od środka!...
 — Skończ z temi głupiemi żartami! Powinnaś zgodzić się!...
 — Ależ ja go nie kocham, moja ciociu!