Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/111

August jest patentowanym durniem, więc stosunki między tobą, a mną jakoś się ułożą...
 — Nie rozumiem!
 — Ach... on będzie płacił a my tymczasem...
 — Zamilcz, kanaljo!
 Eugenja pospiesznie wyszła ze stróżówki. Jej oczy rzucały błkyskawice. „Co to za bydlęta, mój Boże, co to za bydlęta!“
 Wróciwszy do domu, zamknęła się w pokoju i wybuchła spazmatycznem łkaniem. Dostała gorączki i musiała się położyć do łóżka.
 Maurycy przez chwilę stał niezdecydowany, później szybko poprawił krawat, zapalił papierosa, wyszedł na ulicę i rzucił zalotne, kokieteryjne spojrzenie na pierwszą ładną dziewczynę, którą spotkał.
 Wieczorem rozmawiał ze swym przyjacielem o don Juanie Tenorio.
 — Ten typ nic mi nie mówi. Dobry jest dla widzów w teatrze!
 — Jakto? i ty to mówisz Maurycy? Ty, który uchodzisz za don Juana, za klasycznego uwodziciela?
 — Ja mam być uwodzicielem? Ludzie istotnie lubią robić z igły widły, Rogerze!
 — A ta pianistka?
 — Czy chcesz, abym ci powiedział całą prawdę?
 — Mów...
 — Widzisz, w osiemdziesięciu kilku wypadkach na sto, nie mężczyzna jest stroną atakującą, lecz kobieta. To nie mężczyzna uwodzi kobietę, ale raczej kobieta mężczyznę. Ta uwaga dotyczy także stosunku, o którym wspomniałeś przed chwilą.
 — Nie będziesz chyba zaprzeczał, żeś zdobył Eugenję?