Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/120

 — Zacząłeś pisać nowelę?
 — Tak, ponieważ nic innego do roboty nie mam!
 — Czy można wiedzieć, jaka jest jej treść?
 — Moja nowela nie ma treści, albo powiedziawszy lepieij, treść ta rodzi się sama przez się!
 — Jakto?
 — Któregoś dnia, nie mając nic do roboty, odczułem gwałtowną potrzebę wykonania jakiejś czynności... Przypływ energji, świerzbienie fantazji, jakiś przymus przelania na papier swoich myśli i przeżyć. Usiadłem przy biurku i spisywałem na kartkach papieru wszystko to, co mi przychodziło do głowy — bez żadnego planu, nie wiedząc, co będzie dalej. Moi bohaterzy tworzą się w miarę tego, co robią i mówią, Przedewszystkiem mówią. Ich charakter formuje się powoli.
 — Kto wie, czy ten charakter nie będzie polegał właśnie na braku charakteru...
 — To mi przypomina mój charakter...
 — Nie ja ich, lecz oni mnie raczej gdzieś prowadzą...
 — Czy będzie psychologją, będą jakieś opisy?
 — Przedewszystkiem będzie djąlog, bardzo dużo djalogu. Chodzi o to, aby osoby mówiły, mówiły bez przerwy, nawet, gdyby nic do powadzenia nie miały!
 — Czy to Helena podsunęła ci pomysł napisania noweli?
 — Dlaczego?
 — Ponieważ przypominam sobie, że któregoś dnia prosiła mnie o pożyczenie jej jakiejś książki beletrystycznej. Prosiła o książkę, któraby zawierała dużo djalogów...
 — Helena nie lubi opisów, opowiadań, oracyj. Zaraz zamyka książkę, mówiąc: „Woda, woda, woda!“