Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/139

 — A to, co zaszło przed chwilą?
 — To, co zaszło?... Fatalizm chwili... Czy ja wiem? Trzebaby to jeszcze poddać próbce. Pozatem, czyśmy nie postanowili don Auguście, że będziemy przyjaciółmi, dobrymi przyjaciółmi, tylko i wyłącznie przyjaciółmi...
 Tak... ale przecież musiałaby pani ponieść ofiarę? Przyjąwszy mój dar, nie będzie pani miała w przyszłości kandydatów, starających się o jej rękę... Moja przyjaźń będzie przeszkodą dla pani!..
 — Ach, zresztą mniejsza o to! Powzięłam już pewne postanowienia.
 — Może po tem zerwaniu?
 — Może!
 — Eugenjo! Eugenjo!
 — W tej chwili zapukano do drzwi i August zawołał ze złością: „Co się stało?“.
 — Rosario czeka na pana — rzekła zza drzwi Liduvina.
 August zbladł.
 — Ach — zawołała Eugenia — weszłam panu w paradę. To... jakaś Rosario czeka na pana! — Sam pan widzi, że możemy być tylko przyjaciółmi, tylko przyjaciółmi dla siebie!
 — Ależ Eugenjo!
 — Przypominam, że Rosario czeka...
 — Cóż miałem innego zrobić, Eugenjo, gdy pani, nauczywszy mnie, co to jest miłość, odepchnęła mnie później. Czy pani nie wie, co to jest gniew odepchniętego kochanka?
 — Proszę mi podać rękę na pożegnanie, don Auguście. Zobaczymy się wkrótce, nieprawdaż?
 — Przeszłość jest przeszłością.
 — Nie, nie, przeszłość nie jest przeszłością.
 — Rosario czeka!
 — Błagam panią, Eugenjo!