Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/140

 — Ależ w tem nic nie ma dziwnego, ani zdrożnego! Na mnie także dawniej czekał Maurycy.
 — Zobaczymy się, zobaczymy wkrótce. Bądźmy uczciwi i szczerzy wobec samych siebie!
 Eugenja włożyła kapelusz i wyciągnęła do Augusta rękę. August schwycił ją, podniósł do ust i pokrył pocałunkami. Później odprowadził ją do drzwi. Patrzał długo, jak schodziła po schodach. Stanąwszy na ostatnim stopniu, posłała mu z dołu spojrzenie i ukłon ręką.
 August powrócił do gabinetu i ujrzał Rosario z koszykiem bielizny, przewieszonym przez ramię.
 — Zapytał brutalnie: „Czego tu chcesz?“.
 — Wydaje mi się, don Auguście, że ta kobieta chce pana oszukać!
 — Co ci do tego?
 — Wszystko, co pana dotyczy, obchodzi mnie bardzo!
 — Zapewne myślisz, że mam zamiar cię zdradzić?
 — To, to głupstwo!
 — Acha! chcesz wmówić we mnie, że nie jesteś zazdrosna?...
 — Gdyby pan wiedział, don Auguście, w jaki sposób mnie wychowywano, do jakiej rodzinki należę, zrozumiałby pan z łatwością, że te historyjki o zazdrości są dla mnie tylko historyjkami.
 Dla nas wzrosłych...
 — Dosyć!
 — Jak pan sobie życzy. Ale powtarzam panu, że ta kobieta oszukuje pana. Gdyby tak nie było, gdyby pan ją, a ona pana kochała, życzyłabym panu z całej duszy, aby ją pan poślubił.
 — Czy mówisz szczerze?
 — Bardzo szczerze!
 — Ile masz lat?
 — Dziewiętnaście!