Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/153

 Ojcowie, wskazując na swoje dzieci, mają zwyczaj mówić: „Postarzeliśmy się dzięki nim“.
 Niema nic straszniejszego, a zarazem radośniejszego jak patrzeć na swe rosnące dzieci. Nie żeń się więc nigdy, Auguście, nie żeń się, jeżeli chcesz się cieszyć wiecznie swoją młodością.
 — A co będę robił, jeśli się nie ożenię? Jak i czem zapełnię sobie czas?
 — Poświęć się filozofji!
 — Czy małżeństwo nie jest najlepszą, jedyną może szkołą filozofji?
 — Nie, mój przyjacielu! Wielu wielkich filozofów było kawalerami. Przypomnij sobie, nie licząc tych, którzy przywdzieli sukienkę duchowną: Kartezjusz, Pascal, Spinoza, Kant...
 — Nie mów mi o filozofach-kawalerach!
 — A Sokrates? Czy nie wiesz, że umierając, wypędził Xantyppę, nie chąc, aby mu przeszkadzała?
 — Nie mów mi o tem! Sądzę, że to, co mówi Platon jest tylko romansem...
 — Albo „nivolą“
 — Jak chcesz...
 — August przerwał konwersację i wyszedł.
 Na ulicy podszedł do niego żebrak: „Na litość Boską, zaklinam panoczku! Mam siedmioro dzieci“.
 — Nie trzeba było ich robić — odpowiedział August ze złością w głosie.
 — Ciekaw jestem, coby pan zrobił na mojem miejscu? — odpowiedział żebrak.
 Cóżbyśmy mieli do roboty, my, nędzarze, gdybyśmy nie robili dzieci za was, bogaczów?
 — Masz rację — odpowiedział August i w nagrodę za twoją filozofję daję ci pesetę.
 Żebrak ulokował momentalnie otrzymane pieniądze w najbliższym szynku.