Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/169

 — Chodź do mnie, siadaj... I August wskazał na swoje kolana.
 Dziewczyna zbliżyła się posłusznie, jakby chodziło o rzecz zupełnie naturalną i zdawna przewidzianą.
 August przeciwnie zmieszał się bardzo, nie wiedząc od czego zacząć eksperyment psychologiczny.
 Nie mając nic do powiedzenia, działał: przyciskał Rosario do piersi, pokrywał jej twarz pocałunkami i jednocześnie myślał: „Wydaje mi się że tracę zimną krew, którą należałoby zachować przy analizach psychologicznvch...
 Nagle August uspokoił się, odsunął od siebie Rosario i zapytał się jej nieoczekiwanie.
 — Czy nie wiesz, że kocham inną kobietę?
 Rosario milczała, wzruszając ramionami.
 — Czy nie wiesz o tem? — powtórzył.
 — Co mnie może to obchodzić w tej chwili?
 — Jakto? Nie obchodzi cię?
 — W tym momencie zupełnie nie. Teraz wydaje mi się, że to mnie pan kocha!
 — Mnie się także tak wydaje... ale...
 Wówczas stało się coś niezwykłego, coś, co August pominął zupełnie w swych przewidywaniach, w programie swych eksperymentów psychologicznych. Rosario gwałtownym ruchem zarzuciła mu na szyję ramiona i zaczęła go ściskać z całych sił.
 Biedny August pomyślał: „Teraz eksperymentują nademną. Ta. mała gotowa jest czynić studja nad psychoilogją męską“.
 August zdziwił się, ujrzawszy, że jego ręce gładzą łydki Rosario.
 Później August podniósł się, uniósł Rosario w górę i rzucił ją na kanapę. Rosario nie broniła się. Twarz jej zalała się rumieńcem. Ściskając ją