Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/170

rękami za ramiona, stał nad nią, wpatrując się uporczywie w jej oczy.
 — Nie zamykaj swych oczu, Rosario, nie zamykaj ich na miłość Boską! Otwórz je, tak, jeszcze szerzej, pozwól, abym się w nich przejrzał...
 I ujrzawszy odbicie własne w tem żywem zwierciadle, August uczuł, że pierwsze podniecenie mija.
 — Pozwól, abym się w nich przejrzał... Dopiero, gdy zobaczę swoje odbicie w oczach kobiety. przekonam się kim jestem.
 Zwierciadło spojrzało na niego w dziwny jakiś sposób.
 Rosario pomyślała: „Jemu chyba brak piątej klepki“!
 August puścił ją, oddalił się od niej i zawołał:
 — Przebacz mi Rosario!
 — Co mam panu przebaczyć?
 W głosie Rosario był teraz lęk. Najchętniej uciekłaby stąd... „Ten człowiek, gdy wpadnie w furię, gotów mnie jeszcze zabić“.
 W oczach dziewczyny błysnęła łza...
 — Widzisz teraz sama — rzekł August — widzisz sama! Tak! przebacz mi Rosario, przebacz mi! Nie wiedziałem, co robię.
 — „Nie wiedział, co robi, a przecież nic nie nie zrobił“ — pomyślała.
 — A teraz idź już, idź...
 — Wypędza mnie pan?
 — Nie, nie, tylko chcę się przed tobą obronić. Nie wypędzam cię, niech Bóg broni, jeżeli chcesz zostań tutaj, a ja sobie pójdę, abyś nie myślała, że ci się chciałem pozbyć...
 Rosario pomyślała: „Ani chybi, że ma źle w głowie... żal mi go nawet“!
 — Idź już, idź i nie zapominaj o mnie!