Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/181

Mieli żyć razem, razem.. a jednak nie żyli
Pierwsze było materją jeno, drugie duchem,
Darmo umysł materję dopełnić się sili,
O słodka Eugenjo!.. Lecz wówczas twe oczy
Rzuciły zdroje światła na mą mroczną droge,
Owładły duszę moją, stały się łańcuchem
Łączącym niebo z ziemią! Tak, iż oto mogę
Rozpocząć nowe życie od tego momentu.
Oczy twe: rozpalone gwoździe firmamentu
Przykuły duszę moją do mojego ciała,
Myśl oblokła się w ciało, krew w żyłach zawrzała.
Żyję poczuciem pełni!.. lecz gdy światło zgaśnie,
Mój duch gotów z materją dawne zacząć waśnie,
Zartacę się w niebieskich mgłach, lub w otchłań mroku
Runę na zatracenie!....
 — Jak ci się podoba? zapytał August, przeczytawszy Eugenji wiersze.
 — Wiersze te są tak mało muzykalne, jak pianino...
 Ten zwrot „słodka Eugenjo“, to tak jakby ktoś gwóźdź wbijał..
 — Jakto? Ty masz być gwoździem?
 — W tym wierszu tak.. Wszystko to jest zbytnio, zbytnio...
 ... bardzo nivolistyczne, nieprawdaż?
 — Co to znaczy? — Ach nic, to żart mój i Wiktora!
 — Gdy się pobierzemy, zapamiętaj to sobie, Auguście — żadnych fars, żadnych żartów, żadnych psów!
 Musisz coś zrobić z Orfeuszem!
 — Ależ Eugenjo! Gdybyś wiedziała w jaki soosób go znalazłem. Orfeusz jest moim powiernikiem! On słucha wszystkich moich monologów!