Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/189

 — Jeżeli ci to wspomnienie sprawi... przykrość...
 — Nie... nie, lecz...
 — Przerwała nam kiedyś rozmowę... Czyś nic już o niej nie słyszał? — i Eugenja spojrzała na niego badawczo.
 — Nie, nie słyszałem.
 — Ciekaw jestem kto się teraz koło niej kręci.. do kogo teraz należy?
 Dziwne przeczucia przeszły Augustowi przez myśl. „Wydaje mi się, że ona wie coś nie coś“
 — Czy wiesz coś?
 — Ja? — zapytała z udaną obojętnością, patrząc na niego z pod oka. Dlaczego tak uporczywie powracasz do tego tematu?
 — Czy ja wiem? Mówmy zresztą o czemś innem...
 — Ciekaw jestem co myśli mężczyzna, gdy mu drugi mężczyzna zabierze kobietę, o którą tamten się starał, której asystował...
 Krew uderzyła Augustowi do głowy, gdy to usłyszał. Chciał w tej chwili polecieć na poszukiwanie Rosario, odnaleźć ją, zdobyć z powrotem i przyprowadziwszy ją do Eugenji, powiedzieć: „Oto ona, ona, która należy do mnie, a nie do twego Maurycego“.
 Było to na trzy dni przed ślubem. August wyszedł od narzeczonej z głową, nabitą myślami. W nocy nie mógł zasnąć.
 Nazajutrz rano Liduvina weszła do pokoju z listem w ręku.
 — Przynieśli list do pana. Wydaje mi się, że to od panny Eugenji.
 — List od niej? List? Połóż go na stoliku!
 Liduvina wyszła. Złe przeczucie owładnęło Augustem. Przypomniał sobie Rosario i Maurycego.
 Spojrzał na kopertę z przestrachem. Wstał