Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/191

tej. O dziewiątej tego samego dnia rozmawiał jeszcze z swoją narzeczoną.
 — Co będziemy teraz robić? — spytała donia Ermelindą.
 — A cóż możemy robić wogóle? — odpowiedział August. Musimy się uznać za pokonanych i zrezygnować:
 — To hańba, hańba! — zawołał don Firmin. Należałoby ją odpowiednio ukarać!
 — I to pan mówi don Firminie, pan, anarchista?
 — To nic nie ma wspólnego z anarchizmem! Nie wolno w ten sposób oszukiwać człowieka.
 — Tamtego nie oszuka, ani nie zdradzi — rzekł August zimno.
 — Oszuka go, oszuka, niech pan będzie pewien!
 August odczuł szatańską rozkosz na myśl, że Eugenja w końcu zdradzi Maurycego.
 „Zdradzi, ale nie ze mną“ — powiedział cicho, tak cicho, że zaledwie siebie dosłyszał.
 — Ubolewam bardzo nad tem, co się stało, zwłaszcza, gdy pomyślę o pannie Eugenji, ale cóż robić?
 Sytuacja stawała się niejasna. August wyszedł.
 Był przerażony tem, co się z nim stało, a raczej tem, co się z nim nie stało. Ten pozorny chłód, z którym przyjął cios zdrady, ten martwy spokój, kazał mu zwątpić znów o swem istnieniu.
 „Gdybym był człowiekiem takim jak inni, gdybym miał serce i duszę, gdybym istniał naprawdę, czyżbym mógł być teraz tak straszliwie spokojny?“. Uderzył się ręką po czole, uszczypał się w bok, aby się przekonać, czy jeszcze coś wogóle odczuwa. Orfeusz pociągnął go za nagawkę od spodni. Ujrzawszy psa, ucieszył się ogromnie.