Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/200

 — Tak, mój drogi — zacząłem, zwracając się do niego przez „ty“, i wymawiając to „ty“ tonem arbitralnym — zdruzgotany swemi nieszczęściami, powziąłeś szatański zamiar odebrania sobie życia.
 Biedny August trząsł się, jak epileptyk. Spróbował podnieść się z krzesła, prawdopodobnie po to, aby rzucić się do ucieczki, ale siły odmówiły mu posłuszeństwa.
 — Nie ruszysz się stąd — powiedziałem rozkazującym tonem.
 — Ależ... ja... bełkotał August.
 — Nie zabijesz się, nie będziesz mógł się zabić, choćbyś nie wiem jak tego chciał.
 — Jakto? — wykrzyknął, jakby mi chciał zaprzeczyć.
 — Czego potrzeba na to, aby ktoś mógł sobie odebrać życie? — zapytałem.
 — Odwagi — odpowiedział.
 — Nie! Przedewszystkiem ten, który ma sobie odebrać życie, musi być człowiekiem żyjącym.
 — Naturalnie!
 — A ponieważ ty nie żyjesz!
 — Jakto, nie żyję? Czyżbym już umarł? I August instynktownie jął dotykać ręką swego ciała.
 — Nie, nie o to mi chodzi. Przed chwilą powiedziałem, że ani śnisz, ani nie śnisz, teraz dodaję, że nie jesteś ani żywy, ani martwy!
 — Może mi pan nareszcie raz po wszystkie razy wytłumaczy, o co panu chodzi? Na miłość Boską, niech pan przestanie igrać ze mną! — błagał August. Dzisiejszego rana słyszałem tyle, że mi się już miesza w głowie i obawiam się, abym nie zwarjował...
 — Prawda polega na tem, mój Auguście —