Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/211

 — Doskonale, doskonale — mówiła Liduvina — tylko niech pan je! Wszystko to płynie z wycieńczenia. Ten, kto nie je, umiera.
 — A kto je, także umiera, Liduvtno, zaobserwował smutno August.
 — Tak, umiera, ale nie z głodu!
 — Czy to nie wszystko jedno: umrzeć z głodu, czy umrzeć na jakąś chorobę?
 Później August pomyślał: „Ależ ja nie mogę umrzeć. Umrzeć może tylko ten, kto żyje, ten, który istnieje; ponieważ ja nie istnieję, więc nie mogę umrzeć“.
 „Jestem nieśmiertelny... Żadna nieśmiertelność nie może się równać z nieśmiertelnością tych, którzy ani się nie narodzili, ani nigdy nie istnieli. Istota fikcyjna jest ideą, a idea jest zawsze nieśmiertelną.
 „Jestem nieśmiertelny, jestem nieśmiertelny!“ — wrzasnął August.
 — Czego pan chce? — zawołała Liduvina, biegnąc w podskokach.
 — Przynieś mi... czyja wiem... przynieś mi boczek, zimne mięso, wątróbkę, przynieś wszystko, co masz w kuchni. Czuję straszliwy apetyt.
 — Bardzo się cieszę, proszę pana! Niech pan je, niech pan je. Kto ma dobry apetyt, ten jest zdrów, o kto jest zdrów, ten żyje.
 — Ja nie żyję Liduvino!
 — Co pan tam gada!
 — Naturalnie, że nie żyję, my nieśmiertelni nie żyjemy, ja nie żyję, ja ponad — żyję, jestem ideą, ideą!
 August zaczął pożerać boczek! „Skoro jednak jem — mówił — jak to być może, abym nie żył?
 „Jem, więc istnieję! Niema wątpliwości! „Edo, ergo sum“. Czemu mam zawdzięczać ten potwor-