Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/39

chownicą także rządzi przypadek. Czy logika sama przez się nie jest przypadkowa i nieobliczalna? A czy zjawienie się mojej Eugenji nie jest poniekąd logiczne? Czy Bóg, najlepszy szachista nie poruszył jej, jak pionka na szachownicy mego życia?
 — Przepraszam cię, mój drogi — wtrącił Wiktor. Czyśmy nie postanowili, że nie wolno się cofać.
 — Pionek dotknięty będzie liczony, jako ruch zrobiony — przyśpiewywał Wiktor.
 — Racja, racja!
 — A więc sprzątam ci tego idjotę!
 — To prawda! Jestem tak roztargniony.
 — Przy grze nie wolno być roztargnionym, mój drogi.
 — I zapamiętaj sobie: Pionek dotknięty będzie liczony... tra la... la!!!
 — Tego już naprawić nie można.
 — O to właśnie chodzi, że w szachach naprawiać nic nie można. Dlatego też ta gra jest tak pedagogiczna.
 — A dlaczego nie można być roztargnionym przy grze — spytał August Czyż życie to nie gra? I dlaczego nie można się cofać!? Djabli nadali z tą logiką. Może mój list jest już w rękach Eugenji. „Alea jacta est!“ A jutro? Jutro należy do Boga! A wczoraj? Do kogo należy wczoraj? O dniu wczorajszy, ty skarbie poetów i marzycieli!! Substancjo mgły codziennej!!
 — Szach — przerwał triumfalnie Wiktor.
 — Hm, hm, niech cię kaczki zdepcą! Jakże mogłem dopuścić do czegoś podobnego?
 — Przez roztargnienie, mój drogi, jak zwykle. Gdyby nie to wieczne roztargnienie, byłbyś bardzo dobrym graczem.
 Powiedz mi Wiktorze, czy życie jest grą, czy rozrywką.