Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/45

 — No, to po ślubie napewno grać przestanie! — rzekła z przekonaniem Liduvina. Pocóżby wychodziła za mąż?
 — Moja Eugenja — zaczął August.
 — Eugenja? Nazywa się Eugenja i jest nauczycielką muzyki? — zapytała Liduvina.
 — Tak... a o co ci chodzi?
 — To ta, która mieszka u swego wuja, aleja Alameda, nad sklepem pana Tiburcio?
 — Tak! Czy ją znasz?
 — Widziałam ją parę razy.
 — Może wiesz coś o niej? Mów, mów Liduvino. Pamiętaj, że tu chodzi o moją przyszłość, o moje szczęście.
 — To dobra dziewczyna tak... dobra dziewczyna!
 — Mów Liduvino! Zaklinam cię na pamięć mej matki!
 — Niech pan nie zapomina o jej radach i przestrogach. Ale któż się tam znów kołace po kuchni? Założyłabym się, że to ten nieznośny kot.
 Kucharka wyszła.
 — Czy będziemy grali dalej.
 — Oczywiście Dominiku, partję trzeba rozegrać. Kto na wyjściu?
 — Pan!
 — A zatem!
 — August przegiął przez roztargnienie.
 — Wszyscy ją więc znają — mówił August, udając się do sypialni, wszyscy ją znają oprócz mnie!
 — A jutro? Co będę robił jutro? Ba!... pocóż się martwić na zapas.
 Położywszy się do łóżka, August monologował dalej: „Faktem jest, że od dwóch lat, od czasu śmierci mojej matki, nudzę się okropnie... nudzę się podświadomie. Prawie wszyscy ludzie zresztą nudzą się podświadomie. Nuda jest treścią życia!