Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/64

kojny, straszliwie spokojny. Jakaś przemożna siła przykuła go do krzesła, zapomniał o sobie, zapomniał o całym świecie, zatracając się w światłości tych promiennych oczu.
 Usłyszawszy słowa Ermelindy... „nasz przyjaciel pan August Perez“, ocknął się, wstał z krzesła i próbował się uśmiechnąć.
 — Pozwól, Eugenjo! Nasz przyjaciel, pan August Perez, który cię oddawna poznać pragnie.
 — Ten pan, który uratował kanarka?
 — Ten sam, proszę pani — rzekfł August, zbliżając się i wyciągając rękę. „Jej dłoń z pewnością parzy jak ogień“ — pomyślał.
 Jednak omylił się. Ręka jego dotknęła ręki białej i zimnej, jak lód.
 Eugenja usiadła.
 — „Ten pan“. „Ten pan“ — myślał August gorączkowo. „Ten pan“? Nazywać mnie w taki sposób? To zły prognostyk.
 — Pana Augusta poznaliśmy dzięki szczęśliwemu przypadkowi...
 — Wiem... kanarek!
 — Niezbędne są drogi przeznaczeń — rzekł sentencjonalnie don Firmin.
 — Jest on synem donia Soledad, którą dobrze znałam i ceniłam ogromnie. Zaznajomiwszy się i zaprzyjaźniwszy się z nami, chciał pan August z koleji i ciebie poznać, Eugenjo...
 — Chciałem panią poznać, aby jej złożyć mój hołd powinny.
 — Hołd?...
 — Jako pianistce!
 — Ach!... tak!!
 — Wiem, jak bardzo kocha pani sztukę.
 — Sztukę? Jaką? Czy muzykę?
 — Oczywiście!