Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/70

norę i, stanąwszy przed bramą, rozkoszowała się świeżem powietrzem. „Musimy zerwać, Maurycy — mówiła Eugenja. Tak dłużej trwać nie może, zwłaszcza wobec tego, co się stało wczoraj, a o czem ci już opowiadałam“.
 — Powiedziałaś jednak, że człowiek, który się o ciebie stara, niezbyt dobrze ma w głowie. Głupiec, niedojda... księżycowy kawaler!!
 — Tak, ale ma pieniądze, a ciotka nie daje mi spokoju!
 — Wskaż mu drzwi.
 — Chcesz, abym go przepędziła? Skąd? Z domu mego wuja? A jeśli wujostwo uważają go za swego przyjaciela?
 — Nie zwracaj na niego uwagi!
 — Napewno będzie przyłaził z wizytami właśnie w tych godzinach, gdy jestem w domu. Gdybym się nawet zamykała w swoim pokoju — na niewiele się to zda! Będzie ze siebie robić męczennika.
 — Niech robi!
 — Nie mogę odmówić jałmużny żebrakom, zwłaszcza żebrakom, którzy proszą oczami. Gdybyś zobaczył, jak on patrzy na mnie!
 — Nudzi cię?
 — Tak nudzi mnie okropnie. Muszę mu nawet powiedzieć o tem.
 — Zapewne brak ci odwagi?
 — Nie dość głupstw. Nie obawiam się nikogo ani niczego! Liczę się tylko z tobą.
 — Wiem o tem — rzekł Maurycy z przekonaniem i dumą, kładąc rękę na kolanach Eugenii.
 — Trzeba się wreszcie na coś zdecydować mój drogi! Mamy się przecież pobrać.
 — A z czego będziemy żyli?
 Będę pracowała, dopóki ty jakiejś pracy nie znajdziesz!