Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/82

 — Nie, tylko przypomniało mi się, co mówił mój przyjaciel. Wielu ludziom wydaje się, że kochają, tymczasem nie kochają zupełnie. Poprostu biorą złudzenie za rzeczywistość...
 — Pański przyjaciel miał zapewne pana na myśli?
 — Tak, mówił o mnie... a później...
 — Jeżeli chodzi o pana, to głowębym dała, że pan nie tyle kocha, ile wmawia w siebie miłość.
 — Więc sądzi pani, że ja pani nie kocham? — zawołał August.
 — Proszę nie podnosić tak głosu, don Auguście! Pocóż ma służba słyszeć?
 — Tak, tak, ciągnął dalej, z coraz większą afektacją w głosie. Są tacy, którzy sądzą, że nie jestem zdolny do prawdziwej miłości!
 — Proszę mi wybaczyć na chwilę — przerwała Eugenja, wychodząc. Po chwili wróciła, mówiąc:
 — Czy się pan już uspokoił, don Auguście?
 — Eugenjo! Eugenjo!
 Rozległ się dźwięk dzwonka. Eugenja rzekła: „To napewno moi wujostwo“. Po chwili donia Ermelinda i don Firmin weszli do salonu.
 — Pan August przyszedł nas odwiedzić. Dowiedziawszy się, że was niema w domu, chciał odejść, ale go zatrzymałam.
 Don Firmin zawołał:
 — Przyjdzie czas, gdy przesądy społeczne istnieć przestaną! Jestem przekonany, że kłódki, zatrzaski, łańcuchy, ogniotrwałe kasy, strzegące własności prywatnej, zachęcają tylko złodziejów, a raczej tych, których zwykliśmy nazywać złodziejami. Prawdziwymi złodziejami są bowiem kamienicznicy, obszarnicy, kupcy, rentjerzy.