Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/88

 — Nie mów już nic, Rosario! I August zamknął oczy. Nie mów nic i pozwól, abym mówił sam ze sobą. Od czasu śmierci mej matki żyłem, jakby w samotnym półśnie. A nie wiem, jak to jest, gdy się usypia we dwoje, głowa przy głowie, gdy się śni jeden i ten sam sen. Usypiać i spać we dwoje! Gdybyśmy tak zaczęli śnić ten sam sen, Rosario!?
 — A ona — rzekła dziewczyna ze łzami w głosie, drżąc w ramionach Augusta.
 — Ona... Rosario?... ona nie kocha mnie! Ale dzięki niej dowiedziałem się, że istnieją kobiety inne... że jakaś inna może mnie pokochać...
 — Czy będziesz mnie kochała, Rosario, powiedz, będziesz mnie kochała?
 I August gwałtownym ruchem przycisnął ją do piersi.
 — Myślę, że tak... że będę pana kochała...
 — Że będę ciebie kochała, Rosario, że będę ciebie kochała!
 — Że będę ciebie kochała!
 — Ach, Rosario!... Kto tam?
 — W tej chwili drzwi otworzyły się i Liduvina stanęła na progu. Wydarł jej się z gardła przeciągły okrzyk zdumienia. August zmieszał się, jak żak, zmieszał się bardziej, niż Rosario, która błyskawicznie zeskoczyła z jego kolan i poprawiając sobie włosy, rzekła urywanym głosem: „Musimy zrobić rachunek, proszę pana!“.
 — Masz rację! Trzeba zrobić rachunek! Ale wrócisz do mnie wkrótce, nieprawdaż?
 — Wrócę...
 — I wybaczysz mi... wybaczysz mi wszystko...
 — Co mam panu wybaczyć?
 — ...Tę chwilę szaleństwa i zapomnienia. Przebaczysz mi?
 — Nie mam nic do wybaczenia panu. Najle-