Strona:PL Unamuno - Mgła.djvu/90

 — Tak, Eugenja! Widać i ona ma źle w głowie!
 August trząsł się jak w febrze. Wstał z łóżka i ubrał się pospiesznie. Przygotowany był na wszystko. — „Wiem już, Auguście — rzekła Eugenja lodowatym głosem — że pan odkupił sumę hipoteczną od mego wierzyciela...“
 — Tak, muszę przyznać...
 — Jakiem prawem pan to uczynił?
 — Prawem, które przysługuje, o ile się nie mylę, każdemu. Każdy bowiem może kupować to, co mu się podoba i co jest na sprzedaż.
 — Pytam się: dlaczego pan to zrobił?
 — Nie mogłem znieść dłużej myśli, że zależy pani od człowieka, zupełnie jej obojętnego, od jakiegoś kupczyka, pozbawionego duszy i skrupułów.
 — Ponieważ... nie jestem podobno obojętna dla pana, więc pan wolał, abym się uzależniła od niego?
 — Jest pani w błędzie! Nie chciałem uzależnić pani od siebie. Ach, nie, nie nigdy! Takie przypuszczenie obraża mnie! Przekona się pani zaraz...
 I August, bardzo wzburzony, wyszedł z pokoju.
 Po chwili wrócił z pliką papierów pod pachą.
 — Oto akta i dokumenty. Niech je pani weźmie i uczyni z niemi, co się pani podoba!
 — Jakto?
 — Rezygnuję z praw wierzyciela! Po to właśnie kupiłem sumy hipoteczne!
 — Sądziłam, że pan chce mnie uzależnić od siebie. Teraz widzę, że rzecz ma się znacznie gorzej.
 — Chce pan spekulować na mojej wdzięczności! Chce mnie pan kupić!...