Strona:PL Urke-Nachalnik - Wykolejeniec.pdf/271

Skąd pan przodownik zna tego człowieka?...
 Przedstawiciel władzy zawahał się na krótki moment, jednak zdecydował się wyjaśnić:
 Stary znajomy!... — powiedział z naciskiem. — Znamy się od czasu, kiedy jeszcze urzędowałem w biurze śledczym.
 Czeladź błyskawicznie porozumiała się między sobą wzrokiem. Oto przekonali się naocznie, że Roman istotnie siedział w więzieniu. On zaś stał oparty o piec, jak człowiek, który oczekuje samosądu, a wie zgóry, że żadna siła nie jest w stanie go wyratować.
 Gospodarz patrzał to na żonę, to na Romana, z trudem opanywując ponoszącą go złość. Sanitarna komisja, która przybyła wraz z przodownikiem, oglądała Romana uważniej, aniżeli piekarnię. Przodownik pierwszy przerwał milczenie:
 — Jak dawno on tu pracuje? — zapytał gospodarza, starając się przybrać urzędowy ton.
 — Będzie ze trzy tygodnie, proszę pana.
 — A jest meldowany?
 Gospodarz zwrócił się do żony:
 — Czy on jest meldowany?...
 — Tak jest... — odparła cicho.
 — A jak on się nazywa?... — zapytał przodownik tłumiąc ironiczny uśmieszek, co z pewnością nie mogło oznaczać nic dobrego dla Romana.
 Gospodarz powiedział jego imię i nazwisko. Oczywiście te, które mu Roman podał.—  Przodownik zaniósł się śmiechem.