Strona:PL Urke-Nachalnik - Wykolejeniec.pdf/272

 — Macie szczęście … przyszedłem. To jest jego fałszywe nazwisko. Umyślnie po to dostał się do was do pracy, by was później okraść, a potem... szukaj wiatru w polu. Ja znam jego prawdziwe nazwisko... — wyrzucił z miną triumfatora.
 Roman odzyskał przytomność umysłu i z miejsca zareagował:
 — Zdaje się panu, że pan zna moje prawdziwe nazwisko.
 Panowie z komisji, obserwujący całe zajście, roześmiali się głośno, a jeden z nich powiedział:
 — Może pan, panie przodowniku, zna go pod fałszywym nazwiskiem?... Ha... ha... ha...
 — Ja go dobrze znam. Sam go odprawiłem do więzienia. A zresztą zabiorę go ze sobą i przekonam się.
 Gospodyni, milcząca dotąd, wtrąciła się nagle:
 — Proszę pana, przez cały czas przyglądam się pańskiemu postępowaniu z tym człowiekiem. Muszę panu powiedzieć, iż pan się z nim źle obchodzi. Gdyby nawet było prawdą to, co pan mówi o nim, to dlaczego pan wobec wszystkich to powiedział? Może naprawdę ten człowiek chciał się poprawić i pracować uczciwie... Poco prześladować człowieka, któremu zdarzyło się nieszczęście raz zbłądzić w życiu?... — wyrzuciła z nutą żalu w głosie.
 — Ten nie pierwszy raz zbłądził — odparł przodownik. — Ja go dobrze znam. To jest stary złodziej. Jazda, ubieraj się i marsz ze mną!...
 Roman stał nieruchomo w miejscu, oszołomio-