Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/11

 Powoli, ostrożnie, przyświecił lampką elektryczną. Ujrzał skórzaną tekę.
 Była wypchana i obwiązana dokoła mocnym szpagatem.
 Postanowił udać się natychmiast do komisariatu. Wtem usłyszał odgłosy kroków. Przejęty strachem, wyciągnął rewolwer, gotowy do obrony.
 — Stać!!! Kto idzie??? Nie ruszać się z miejsca, bo kula w łeb!… — dodał groźnie dzwoniąc przy tym zębami.
 Kroki zbliżały się.
 — Stać!!! Stać!!! Kto tam???
 — To ja!!! — słychać było zdaleka.
 — Co za ja? Kim jesteś? — krzyczał policjant coraz głośniej. — Stać, bo strzelam!…
 — Ha ha ha… — usłyszał w odpowiedzi zdrowy, męski śmiech.
 Policjant przeżegnał się, prosząc Boga, aby strzegł go od złych duchów i djabłów.
 — Raz! Dwa! Trzy! — krzyknął na cały głos i wystrzelił w powietrze.
 — Co to za strzelanina? Zwariowałeś? — rozległ się głos w odpowiedzi.
 — Stać!… Ręce do góry!… — wołał policjant niemal ze łzami w oczach.
 — Co się tu stało? Mów! — zagadnął już poważnie przybyły. — Jesteś nieprzytomny, czy co? Strzelisz do mnie… To ja, rewirowy Wołkow… Trącił go w ramię, budząc z odrętwienia.
 — Gospodin rewirowy, największego zbrodniarza miałem dziś w ręku… — wyrzucił jednym tchem.
 — Gdzie go masz?
 — Miałbym go napewno, gdyby mi nie czmychnął z przed nosa…
 — Ach tak!… Gdyby nie czmychnął? A gdzie karabin?