Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/117

 — Trafię i bez was, gdy zechcę.
 — Nie! Musisz z nami jechać! I to już! Słyszysz! — zagalopował się Antek, którego Felek nieznacznie pociągnął za ramię.
 — Daj spokój... — szepnął.
 Antek nie słuchał wcale i próbował ją przekonać.
 — Masz już wrócić do domu… Jak nie...
 Aniela wyprostowała się dumnie i odpowiedziała poważnie:
 — Jakim prawem przemawiasz do mnie, łobuzie, takim tonem? Nie znam pana...
 — Słyszysz, Felek?
 Felek odchrząknął, splunął w stronę i zdjąwszy czapkę, ukłonił się.
 — Bardzo panienkę przepraszam. Kolega jest zawsze pod gazem. Niech panienka ze mną pojedzie. „Jak pragnę wolności“, że stary się ucieszy...
 Aniela nie słuchała już i wykręciła się bokiem.
 — A ja mówię, że masz wrócić do domu! — krzyknął Antek, zastępując jej drogę.
 — Odejdź pan, bo zawołam na policjanta!
 — Co?... — ryknął Antek nie wierząc własnym uszom. — Ty to mówisz?!
 — To, co pan słyszy — odparła Aniela. — Proszę odejść.
 — Niedobrze mi się robi... — zawołał Antek. — Córka Staśka „Lipy“ grozi nam policjantem?!
 — Nie zrobi tego — uspokoił go Felek.
 — Więc panienka nie pojedzie do domu? — zniżył już ton Antek. — Ojciec na to nie zasłużył. Nie sypia po nocach. Interes zamknięty. Zagląda do butelki, a wszystko przez panienkę.
 — Pewnie! — przytaknął Felek. — Niech panienka się namyśli!...
 — Janka i tak diabli wzięli, — zawołał Antek —