Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/119

 Antek spojrzał groźnie na Felka.
 — Chcesz znowu dostać w nos?
 Janek zauważył, jak wspólnicy kłócą się ze sobą; więc przystanął i zawołał:
 — A wy, co się wleczecie za mną? Jeszcze żyję.
 Obaj spojrzeli na siebie w milczeniu. Struchleli na widok bladej twarzy „prowidera“.
 Janek głośno się roześmiał.
 — Chodźde-no bliżej.
 Groźny Antek pierwszy z uszanowaniem wyciągnął rękę. Felek to samo uczynił.
 — Mam z wami coś ważnego do pomówienia.
 — Właśnie, — odparł nieśmiało Felek.
 — Teraz idźcie do wielkiej cholery — zawołał Janek. — Gdzie chcecie się ze mną spotkać?
 — A teraz nie można? — nabrał odwagi Antek.
 — Załatwimy teraz — przysunął się bliżej Felek. — Szukamy cię już dość długo.
 — Nie pali się — odparł Janek zdecydowanym głosem. — Dziś o dziewiątej wieczór, gdzie chcecie, abym się stawił?
 Wspólnicy zamienili ze sobą spojrzenia.
 — Czy to prawda, co „Lipa“ nam powiedział o zgubie forsy?
 — Teraz na ulicy nic nie powiem — odparł Janek dumnie. — Mam teraz do omówienia ważniejsze sprawy, — uśmiechnął się do Anieli, która udawała, że patrzy w wystawowe okno.
 — Upasłeś się, to trudno — zawołał urażony Antek.
 — Szkoda czasu! — zawołał Janek i zbliżył się do Anieli.
 — Najlepiej będzie na Pradze — wołał za nim Antek. — Wiesz już u kogo...
 — Dobra! — rzucił Janek nie obejrzawszy się