Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/12

 — Karabin… karabin… — wykrztusił policjant. — Nie miałem go przy sobie i strzelałem z rewolweru.
 Wołkow zmierzył go badawczo od stóp do głowy.
 — Wychodzisz na posterunek bez karabinu? Taki służbista z ciebie? A co masz pod pachą?
 Michał Gawryk (tak nazywał się posterunkowy) zrobił krok w tył.
 — Tekę znalazłem! — zawołał dumnie.
 — Zobaczymy, jaka jest zawartość teczki.
 — Nie mogę gospodin rewirowy. Muszę tekę doręczyć do komisariatu. Może są tu pieniądze, albo bardzo ważne dokumenty.
 Rewirowy podskoczył zły i krzyknął:
 — Co, mnie, rewirowemu boisz się tekę pokazać? Marsz do komisariatu. Tam poznasz mnie i dowiesz się kim jestem.
 Michał podrapał się ręką w głowę, nie wiedząc, co począć.
 — Kto wie, myślał w duchu, — czy to nie jest przebrany za rewirowego wspólnik zbiegłego bandyty.
 Po drodze rewirowy odezwał się:
 — Jak widzę, pochodzisz ze wsi. W Warszawie nie tak łatwo wytropić przestępcę. Podczas gdy tak rozmawiamy, bandyta hula sobie już przebrany, w nocnym lokalu i gwiżdże na nas. Teraz urządzić na niego obławę już nie warto. Lepiej zobaczyć, co jego teka zawiera. Ta teka to „sztuczka“ warszawskich złodziei.
 — Złodziejskie sztuczki? A co to za sztuczki?
 — Bardzo proste. Warszawscy złodzieje to wielkie cwaniaki, mój przyjacielu. Bywa nieraz, że kiedy uciekają przed pościgiem policji podrzucają nau-