Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/129

na całym świecie złodziejskim. Był to swego rodzaju oryginał...
 Wybiła godzina szósta. Na dźwięk zegara, obecni w melinie zerwali się z miejsca, jak na komendę.
 — Widzicie!? — zawołał ktoś, wskazując palcem na zegar ścienny.
 — Tak, tak... — potrząsali głowami inni. — Co to ma znaczyć?
 Właściciel meliny powstał z miejsca, przeciągnął się leniwie, po czym zwrócił się do jednego z gości:
 — No i co, Antek? — zaśmiał się głośno — gdzie twój „Klawy Janek“?
 — Niech was o to głowa nie boli! — odezwał się Antek. — Skoro Janek przyrzekł, że przyjdzie, dotrzyma słowa.
 — Już szósta godzina — zauważył Felek — pewnie zajęty jest swoją...
 Nie dokończył. Antek mu przerwał, podsuwając pięść pod sam nos...
 — Czekaj i milcz! Jest tylko człowiekiem, musiało mu się coś przydarzyć...
 Na słowo „wydarzyć“ wszystkich przeszły dreszcze. Zrozumieli, co Antek ma na myśli...
 Właściciel spelunki zapalił grube cygaro i leniwie przemierzał pokój tam i z powrotem, mrucząc coś pod nosem.
 — Nie mógł do mnie przyjść z tą walutą!... Czyż bym mu źle zapłacił?!...
 — Z jaką walutą? — zapytał Antek.
 — No, z waluta hrabiny — odparł z uśmiechem.
 — Już ci powiedziałem, co mu się przydarzyło podczas tej ucieczki. Nie ma ani grosza z tej roboty...
 Gospodarz meliny utkwił w nim małe chytre oczki przypierając go do ściany grubym brzuchem...
 — Widzę, że jesteś prawdziwym frajerem.
 — Obrażasz mnie — uniósł się Antek.