Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/150

ni piękne ciało nie zniesie ataku pcheł i innych insektów, których nie brak w każdym areszcie.
 — Sądzę, że ataki waszych pcheł są niczym wobec innych ataków...
 Komisarz zawstydzony opuścił wzrok i odparł:
 — Tak, tak, moje dziecko. Ludzie są nieraz gorsi od zwierząt, od najohydniejszego robactwa na świecie.
 — Przekonałam się, niestety, o tym w ciągu ostatnich dni, — potwierdziła Aniela.
 Przez chwilę milczeli oboje.
 — Proszę mi wierzyć że chętniebym panią zwolnił. Jestem przekonany, że nic nam ze strony pani nie grozi. Gdyby nie Wołkow, który dopatruje się w pani niebezpiecznej zbrodniarki...
 — Niech pan czyni, jak mu nakazuje obowiązek, — rzekła Aniela spokojnie.
 — Mój obowiązek... — uśmiechnął się komisarz.
 — Nie mogę go spełnić, gdy mam do czynienia z tak piękną kobietą, jak pani.
 — To bardzo źle, — odparła Aniela z tym samym uśmieszkiem.
 Komisarz zastanowił się przez chwilę, po czym zadowolony z nowego pomysłu, jaki zaświtał mu w głowie rzekł:
 — Mam do pani stuprocentowe zaufanie. Sam nie wiem czemu. Za pierwszym razem zwolniłem panią; teraz mam ochotę uczynić to samo, ale pod jednym warunkiem.
 Aniela spojrzała nań podejrzliwym wzrokiem.
 — Nie, nie o to chodzi, — usprawiedliwiał się komisarz. — Moim warunkiem jest, że stawi się pani u mnie jutro o 9-ej rano. Teraz jest pani wolna...
 Aniela stała przez chwilę niezdecydowana. Nie była pewna, czy komisarz mówi to szczerze. Uśmie-