Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/172

dziwnie znajomą, nie mogła sobie tylko przypomnieć, gdzie ją widziała i w jakich okolicznościach.
 — Ile pani liczy lat? zapytała hrabina życzliwie.
 — Dwadzieścia — odparła Aniela, opuszczając zawstydzony wzrok.
 — Czy pani ma rodziców?
 — Nie, — wydobyła z siebie Aniela z trudem. — Jestem sierotą — dodała rumieniąc się cała.
 — Nie ma się pani czego wstydzić — zauważyła hrabina. — Przeciwnie, powinna pani być dumna z tego, że nie mając ojca ani matki, rozwinęła się pani tak pięknie fizycznie i duchowo.
 W oczach Anieli zaperliły się dwie wielkie łzy, które stoczyły się po jej bladej twarzy. Hrabina dostrzegła te łzy i nabrała sympatii dla młodej dziewczyny. Miała nawet ochotę przytulić ją do swej piersi i serdecznie ucałować.
 — Niech się pani uspokoi — rzekła hrabina. — Pani jest piękna, młoda, cały świat stoi przed panią otworem. Takim pięknym oczom nie wolno płakać. I ja miałam podobne oczy. Ale zbyt wiele łez przelałam w życiu, dlatego staciły one dawny urok...
 Hrabina zamyśliła się.
 Jak w kalejdoskopie przewinęły się przed jej oczyma lata dziecinne, które nie były godne zazdrości, a następnie...
 Potrząsnęła głową, jakgdyby chciała odpędzić od siebie natrętne myśli, które naraz tłoczyły się do głowy, a które napróżno starała się wypędzić z pamięci.
 I w wyobraźni Anieli odżyły wspomnienia lat dziecinnych. Nie mogła sobie przypomnieć, skąd zna tę kobietę.
 — Czy dawno straciła pani rodziców? — zapyta Hrabina po dłuższej przerwie.
 Aniela znów stanęła w pąsach i, jakgdyby oba-