Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/226

 — Wystarczy tych łez! — stanowczo zareagował Krygier. — Kobieta nigdy nie przestoje być sobą: płacze i tylko płacze. Wstydziłabyś się lepiej, ty, córka Staśka „Lipy“ i narzeczona „Klawego Janka“! Powinnaś być inna, niż zwykłe kobiety!
 — Cóż mam począć, kiedy serce pęka mi z bólu? Spójrz, jak go spala gorączka!
 Zaraz po jego odejściu, Aniela przekręciła klucz w zamku i błyskawicznie zrzuciła z siebie ubiór męski. W mgnieniu oka przystojny młodzieniec zamienił się w urodziwą pannę.
 Przez chwilę przyglądała się znieruchomiałej twarzy Janka. Oczy jego dziwnie wpatrywały się w sufit, jakby zdradzały upór szaleńca.
 Uklękła przy łóżku i szeptała mu prawie do ucha:
 — Janeczku, najdroższy, najukochańszy...
 Ale chory nie słyszał tych słów. Pozostawał jakby w innym świecie. Z jego piersi wydarł się okrzyk:
 — Nie chcę więcej!.. Zabierzcie kajdanki!.. Wolności!.. Wody!.. A potem wybuchł spazmatycznym płaczem, który w kilkanaście sekund później zamienił się w histeryczny śmiech. Dreszcz zgrozy przebiegł ciało Anieli.
 W pewnym momencie chory usiłował zeskoczyć z łóżka, wołając na głos:
 — Nie chcę więcej siedzieć w więzieniu!...
 Aniela z całych sił stawiała opór. Przez dłuższy czas szamotał się z nią, później legł na posłaniu nawpół omdlały.
 Ciszę przerwało pukaTug do drzwi.
 — Kto tam? — zapytała nie bez strachu.
 Rozpoznawszy głos Krygiera, otworzyła drzwi. Półmrok pokoju przecięła jasność dnia.
 — Córuchno — rzekł Krygier, dając Anieli do