Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/227

zrozumienia, że winna odegrać rolę jego córki — przybyłem w towarzystwie doktora.
 Starszy, elegancki pan z małą walizeczką w ręku, ledwo ukłonił się na powitania.
 Zapalono większe światłe.
 — Chorego trzeba odwieźć do kliniki.
 — Co?! — zawołali prawie wszyscy jednocześnie, wstrząśnięci tym orzeczeniem.
 — O ile pragniecie, by pozostał przy życiu, niema innego wyjścia — ponowił lekarz swoją decyzję.
 Aniela wybuchnęła płaczem. Krygier odezwał się:
 — Panie doktorze, to niemożliwe, bo nie chciałbym, aby matka chorego, której jest jedynakiem, dowiedziała się o tej katastrofie samochodowej.
 — Hm... Skoro tak, — oświadczył lekarz — będę musiał zwołać konsylium.
 — Poco? Mamy do pana doktora całkowite zaufanie. Oddajemy chorego pod pańską opiekę.
 — Dziękuję, — odrzekł doktór — ale nie mogę wziąć na siebie całkowitej odpowiedzialności. Organizm chorego, coprawda, jest silny, ale gorączka jest bardzo wysoka.
 Lekarz wyjął notesiki począł notować: W pokoju zaległa cisza gdy naraz chory zaczął krzyczeć:
 — Wołkow!... Dawaj cyng!.. Błatny menta!.. Nie zamordowałem policjanta!..
 Lekarz zbliżył się do chorego, jakby nie chciał uronić ani słowa z tego, co teraz wyrzucał w malignie. Obecni porozumiewali się spojrzeniami. Chory znów zaczął krzyczeć:
 — Dajcie mi spluwę!... Muszę odzyskać wolność!.. Anielo!.. Ty, „Lipa“, won stąd!..
 Na doświadczonej twarzy lekarza zaigrał ledwie dostrzegalny uśmieszek ironiczny...