Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/24

wachu, jakby ją ze skóry obdzierali — dodał już udobruchany Felek.
 Antek biegał po pokoju tam i z powrotem, wreszcie zatrzymał się przed Staśkiem.
 — Co ty na to, brachu? — zapytał.
 — Moim zdaniem, „Klawy“ leży. „Menty“ rozstawione po rogach ulicy bez wątpienia musieli usłyszeć krzyk i capnęli go.
 — Nie! To nie możliwe. „Klawy Janek“ nie daje się tak prędko „wychlać“, — zawołał Antek z przekonaniem.
 Nagle w drzwiach stanęła Aniela. Utkwiła w ojcu oczy pełne wyrzutu.
 — Co się stało? — zerwał się „Lipa“.
 — Jeszcze go nie ma… — wybuchła płaczem.
 — Tylko z tego powodu płaczesz? — uśmiechnął sję gorzko „Lipa“.
 — Powiedz, gdzie się podział mój Janek?
 „Lipa“ przybrał nagle groźną postawę, chwycił córkę za rękę i krzyknął:
 — Od kiedy ten łobuz jest twój?! Mów!
 — Puść mnie! Puść! — prosiła Aniela, chcąc uwolnić rękę.
 — Gadaj, mówię ci! Co zaszło między wami?! — ściskał jeszcze bardziej rękę córki, zgrzytając zębami ze złości. — Jestem twoim ojcem! Muszę o wszystkim wiedzieć!
 Aniela gwałtownie wyrwała rękę z uścisku. Dłuższą chwilę ojciec i córka mierzyli się wzrokiem, po czym Aniela śmiało odparła:
 — Ojcze, obrażasz mnie. Źle mnie zrozumiałeś. Janek mi nic złego nie uczynił. Nasza miłość jest czysta…
 — Ha—ha—ha, roześmiał się „Lipa“, robiąc krok w tył. — „Klawy Janek“ kocha platonicznie moją córkę! Ładny idealista!… Nie ma co!