Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/282

 Janek, który siedział teraz przytulony do Anieli i przeżywał drogie chwile szczęścia zakochanego, jakby naraz przebudził się:
 — Sam nie wiem... Przy tobie uje chcę myśleć o niczym.. Daj mi szczęście... Daj mi słodycz twoich ust, rozkosz twojej młodości...
 Przywarli do siebie w największym uniesieniu. Jankowi zdawało się, że teraz już go nie odtrąci i że połączą się na zawsze, i Aniela czuła, że traci siły. Była bezwolna w jego ramionach. Ale oto przypomniała sobie scenę w pokoju hotelowym w Warszawę, kiedy Janek rzucił się na nią, niby zgłodniałe zwierzę. W błyskawicznym tempie przesuwały się teraz przed jej oczami obrazy przeszłości. Prypomniała sobie chwilę podobną w willi Krygiera w Poznaniu. I tam zdawało się, że...
 — Czemu znęcasz się nade mną? — wyjąkał złamany i zdruzgotany.
 — Musisz się hartować, abyś umiał stawiać czoło pokusie kobiety — odrzekła z ironią.
 — Pożądam cię każdym drgnieniem mojej duszy.
 — Czy Janek ma w ogóle duszę? — drażniła go.
 — Mam, może wyrodną, ale tylko ty potrafisz ją przekształcić. Ty możesz mnie wyciągnąć z bagna. Jesteś dla mnie jedyną kobietą na ziemi. Ty dasz mi szczęście.
 — Przez ciebie przemawia teraz złodziejska krew... Poczułeś zdobycz...
 — Nie urodziłem się złodziejem... życie nauczyło mnie kraść.
 — Ciekawa jestem, jak to się zaczęło.
 — To smutna historia. Byłem sierotą. Cierpiałem nędzę i głód. Poraz pierwszy ukradłem ogórek.
 — Ogórek? — roześmiała się Aniela. — I takie głupstwo zaprowadziło cię