Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/31

 — No, no... pogroził mu palcem Jeden z agentów, aby nie wyrażał się tak w obecności komisarza.
 — A co ci robią frajery? — uśmiechnął się komisarz.
 — Jak to co? Prześladują nas na każdym kroku. Wytykają palcami: tu idzie złodziej... Złodzieje!... Przecież minęło przeszło cztery miesiące, jak trzymam ręce w kieszeni.
 Komisarz poklepał go żartobliwie po ramieniu.
 — A w czyjej kieszeni? zapytał.
 — We własnej kieszeni? — panie komisarzu.
 — O, to długo.
 — Jak na mnie to nawet i za długo. — roześmiał się.
 — Można wiedzieć, czym się trudnisz teraz? zagadnął go jeden z agentów.
 — Handluję.
 — Czym?
 — To zależy. Jak jest pogoda, chodzę po podwókach i pokazuję sztuki.
 Wszyscy obecni roześmieli się na głos.
 — Znany te twoje sztuki, — wyrzucił agent.
 — Mówiłem, że nie kradnę, to nie kradnę. Akrobatyczne sztuki też potrafię robić.
 Nie namyślając się długo fiknął koziołka i począł na rękach chodzić po pokoju.
 — Dosyć! — zawołał komisarz. — Możliwe, że młwisz prawdę, gdy nawinie się jakaś robótka, na pewno jej nie odrzucisz. Nie dlatego, że jesteś złodziejem, tylko tak sobie, żeby nie zapomnieć, fachu“...
 — Człowiek nie jest przecież świnią, odparł za trzymany cynicznie, ale dzisiaj doprawdy jestem niewinny. Wstąpiłem na Smoczą do znajomego i obława mnie „wychlała“.
 — Będziesz wolny, rzekł komisarz — nie ciebie szukamy.