Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/40

 — Pani hrabino, proszę mi z góry wybaczyć pytanie, które pani teraz zadam, ale spełniam tylko obowiązek. Może będę niedyskretny, ale to jest konieczne.
 — Proszę bardzo.
 — Z wielu osób składa się służba?
 — Z siedmiu; czterech mężczyzn i trzech kobiet.
 — Czy nie podejrzewa pani nikogo ze służby?
 — Nie! Wykluczone! Ręczę za swoją służbę!
 — Czy pani sama mieszka w pałacu?
 — Przed trzema laty owdowiałam. Mieszkam ośmioletnią córeczką.
 — Ile pokojów zajmuje pani?
 — Nie dużo. Pałac posiada dwadzieścia sześć pokojów. Trzy pokoje zajmuje służba, resztę ja z córeczką. Zapomniałam zupełnie, ze Rex ma też własny pokój.
 Komisarz Żarski uśmiechnął się.
 — Dziękuję bardzo, na dziś wystarczy. Jak zajdzie potrzeba, przyjdę do szanowanej pani.
 Hrabina zupełnie już uspokojona podniosła się majestatycznie, z uśmiechem lekkiej kokieterii.
 — Będzie pan mile widzianym gościem. Myślę, że to włamanie przysporzy panu jeszcze więcej sławy, jako genialnemu detektywowi — uśmiechnęła się. — Nie wątpię wcale, że uda się panu wykryć zbrodniarzy.
 — Proszę tylko nie pokładać za dużo nadziei w moich zdolnościach. My, policjanci, jesteśmy zwykły mi ludźmi.
 — Naturalnie — roześmiała się hrabina. — Ale od was można się spodziewać czegoś niezwykłego.
 Musiała być kiedyś bardzo piękna — pomyślał komisarz. Ukłonił się szarmancko i odparł:
 — Dziękuję za komplement.
 — Nie przywykłam prawić komplementów. W