Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/49

 Nagle drzwi się otwarły i Janek wkroczył zdecydowany do pokoju.
 „Lipa“ był tak zaskoczony tym zjawiskiem, że ręce, którymi przed chwilą wygrażał Anieli, opadły mu bezwładnie.
 Oboje padli sobie w objęcia, nie zwracając wcale uwagi na skamieniałego „Lipę“.
 — Jesteś, kochany?... Jesteś wolny, Janku?
 „Lipa“ zgorszony tym widokiem, zasłonił oczy lewą ręką, prawą zaś szukał czegoś w tylnej kieszeni. Janek nie spostrzegł nawet podejrzanych ruchów „Lipy“.
 — Jak widzę, nie krępujecie się już wcale moją obecnością. Ochłodzę was zaraz z ognia miłości! — krzyknął, grożąc im rewolwerem.
 — Możebyś tak nie przeszkadzał? — odparł Janek cynicznie.
 — Co?... Jak ty śmiesz! Jestem jej ojcem, czy nie?...
 — Skąd ona ma o tym wiedzieć, — odparł z lekceważeniem Janek, tuląc do siebie mocniej przelęknioną Anielę.
 „Lipa“ skakał groźnie wokoło nich, wymachując rewolwerem. Aniela wyrwała się z objęć Janka i zasłaniając go sobą, wołała:
 — Ojcze, wpierw mnie zabijesz!
 — Starczy ołowiu dla was obojga!
 Janek siedział flegmatycznie jakby mu nic nie groziło. Uśmiechał się szyderczo i obojętnie odparł:
 — Nie wrzeszcz tak głośno Zapominasz że już noc zapadła. — Bandyto!... Ty morderco!...
 — Ha — ha — ha... Stara odwieczna historia; czym człowiek sam jest, tym innych tytułuje.
 — Daję ci trzy minuty czasu, byś się z tąd wyniósł. Jeśli nie, to...