Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/60

 — Podły morderco! Gardzę tobą!
 — Tak! Raz zabiłem, ale tylko we własnej obronie. Zawsze pogardzałem „mokrą robotą“. Nigdy nie zabiłem w celu rabunkowym.
 — Co za różnica, w jakich okolicznościach zabiłeś! Fakt, że jesteś mordercą!!
 Janek uśmiechnął się gorzko.
 — Gdy porządni ludzie mordują się nawzajem na wojnie, czy nie są mordercami?
 — Znam dobrze wasze wykręty. Między nami wszystko skończone. Łudziłam się, że ty, którego pokochałam, przypadkowo znalazłeś się w światku występku, widzę jednak, że pomyliłam się. Zanadto zabrnąłeś w błoto, abym cię mogła oczyścić. Zbyt wiele grzechów masz na sumieniu i policja cię zbyt energicznie prześladuje, abym mogła moją miłością wyrwać cię z rąk przeznaczenia.
 — Nie kochasz mnie już? — wykrztusił.
 — Lituję się tylko nad tobą, nieszczęsny... Moje serce nigdy nie będzie należało do innego, ale żoną twoją być nie mogę!
 „Lipa“ wzruszony słowami córki zawołał uradowany:
 — Cieszy mnie to, że wreszcie przejrzałaś. Zlikwiduję moje interesy i wyjeżdżamy zagranicę.
 Aniela dłuższą chwilę przyglądała się ojcu i odparła:
 — Masz rację, ojcze, przejrzałam i właśnie dlatego jadę, ale bez ciebie.
 „Lipa“ opadł bezwładnie na krzesło.
 — Chcesz unieszczęśliwić starego ojca?
 — Trudno. Ciebie ciągnie do świata podziemnego, a mnie do porządnych ludzi.
 — W obu tych światach nie brak podłości.
 — To ty, ojcze, tak sądzisz. Dziękuję ci za to, żeś mnie wydał na świat w tak miłe środowisko.