Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/65

 Został otoczony przez obecnych, którzy pośpiesznie się obmacywali na wpół przestraszeni:
 — Wody! — wołał ktoś.
 — Po doktora! — krzyczał drugi.
 Powiększył się hałas, gdy jeden ze subiektów zawołał na głos:
 — Sztuka drogiego jedwabiu zginęła.
 — Złodziej musi tu tyć! — krzyczał brodaty kupiec: — Pozamykać drzwi! — rozkazał szef.
 Okradziony kupiec znów uprzytomnił sobie, co zaszło i powtórzył rozpaczliwie:
 — Mój cały majątek! — po czym znów zemdlał.
 — I mnie okradli! — krzyknął piskliwym głosem drugi kupiec. — Jestem zgubiony.
 — I mnie! — zawołał trzeci.
 Szef ściskał nerwowo słuchawkę i telefonował po policje. Rozkazał też, by nikogo nie wpuszczać, ani wypuszczać z interesu, póki nie przybędzie policja.
 — Tu na podłodze leży jedwab! — krzyknął jeden z kupców.
 — Złodziej podrzucił! — dodał drugi.
 — Jest między nami! — alarmował subiekt. — Szukałem przed tym i nie było.
 — Kim może być, ten złodziej? — zapytywali się jeden drugiego, mierząc się na wzajem podejrzliwymi spojrzeniami.
 Żaden z obecnych nie wyglądał jednak na złodzieja, przeważnie byli to ludzie o przyzwoitych twarzach.
 Przybyła policja. Komisarz, jeszcze na progu będąc, zapytał, kto jest właścicielem firmy.
 Szef firmy spokojnie wyłożył w krótkich słowach, co zaszło.
 Teraz komisarz zwrócił się do okradzionych, wypytując dokładnie o szczegóły, dotyczące kradzieży, otrzymywał jednak nic nie mówiące odpowiedzi.