Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/68

 Dłuższą chwilę kroczyli jeden obok drugiego, każdy zajęty myślami. Wołkow był dumny, że komisarz Żarski pyta o jego zdanie.
 — Powiedz no, Wołkow, — zwolnił kroku komisarz, — kto twoim zdaniem, mógł zamordować stójkowego?
 Wołkow uśmiechnął się i odparł prędko:
 — Uważam, że zatrzymany złodziej zastrzelił go.
 — Prawdopodobnie, — odparł komisarz w zamyśleniu. — Więc twoim zdaniem, złodziej zabrał karabin. Czy tak?
 — Naturalnie, że tak.
 — Więc po co strzelał z damskiego rewolweru, mając do dyspozycji karabin?
 — Złodziejski trick, panie komisarzu.
 — O, nie, to wszystko pachnie zagadką.
 — Najlepszym dowodem, że tak jest, — ciągnął dalej Wołkow zdecydowanym głosem, — że policjant został zastrzelony z rewolweru, pochodzącego z kasy hrabiny.
 — Wszystkie te dowody dają mi jednak dużo do myślenia.
 — Pan komisarz lubi zawsze wszystko dokładnie przemyśleć, — pochlebił Wołkow, — złodzieje nie darmo nazywają pana filozofem.
 — Co za filozof ze mnie, — roześmiał się komisarz, — skoro do dziś dnia nie mam całej bandy pod kluczem. Jak uważasz, Wołkow, czy policjanci porozstawiani na rogach ulic, blisko zaułka, gdzie dokonany został mord, słyszeli strzały?
 — Zapewne.
 — Dlaczego nikt o tym nie zameldował?
 — Myślę, że żaden nie chciał być wmieszany w te całą aferę. Jeżeli nawet który słyszał strzały, to też przemilczał całą historię.
 — Masz rację. Ja także tak myślałem.