Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/72

 Na jej widok komisarz zastanowił się:
 — Gdzie i kiedy widziałem Już te oczy?
 Daremnie siłował się ze swoją pamięcią nie mógł jednak przypomnieć sobie tej twarzy.
 — Skąd pani tutaj? — Sama nie wiem, — odparła zawstydzona.
 Żarski znów objął ją badawczym wzrokiem, po czym zwrócił się do Wołkowa.
 — Wszystkich znajomych wybadać. Resztę zarejestrować i zdjąć „pacyki“.
 — Rozkaz, panie komisarzu.
 Komisarz wykręcił się na pięcie i wyszedł z pokoju.
 Gdy drzwi zamknęły się, kilku z obecnych otoczyło dziewczynę.
 — Anielo, gdzie cię aresztowano?
 Aniela milczała.
 — Mów. Tu wszyscy swoi, — zawołał ten, który rozmawiał z komisarzem.
 — Odejdź! — zawołał inny. — „Skeły“ mogą jeszcze „sporutować“. Dla niej lepiej, aby nikt nie wiedział, że my ją znamy.
 Aniela siedziała w kącie, zakrywając sobie kołnierzem głowę, jakby nie chciała widzieć, gdzie się znajduje i co się wokoło niej dzieje. Wyglądała na zmęczoną i złamaną na duchu, wywołując współczucie obecnych, którzy nieraz bawili się w lokalu jej ojca.
 — Panienka pozwoli! — otworzyły się nagle drzwi.
 Aniela stanęła przed komisarzem, który bardzo grzecznie podsunął jej krzesło. Przyglądał jej się znów z natężeniem, jakby chciał uświadomić sobie, skąd zna te oczy. Wtem podskoczył na krześle uradowany.
 — Hrabiny oczy.